Lęki i fobie towarzyszą człowiekowi od zawsze. Mogą przybierać bardzo różną postać. Człowiek boi się pająków, gadów, a nawet piątku trzynastego. Boi się również seksu, na co istnieje stosowne określenie: genofobia.
Genofobią określa się irracjonalny lęk przed stosunkiem seksualnym. Zaburzenie to skutkuje całkowitą i długotrwałą niechęcią do stosunków intymnych. Genofobii nie można mylić z aseksualnością, jak również obawą przed pierwszym kontaktem seksualnym. U osób dotkniętych genofobią każda wzmianka czy sugestia dotycząca kontaktu intymnego może doprowadzić do ataku paniki. Skutkować może ona przyspieszonym oddechem, gwałtownym biciem serca, potliwością czy uczuciem suchości w ustach. Przyczyny występowanie genofobii mają podłoże zarówno psychiczne, jak i medyczne.
Główne przyczyny występowania genofobii
Najczęstszą przyczyną występowania genofobii jest atak lub inne nieprzyjemne doznanie na tle seksualnym. Z genofobią często borykają się osoby, które w dzieciństwie padły ofiarą molestowania seksualnego czy gwałtu. Na strach przed seksem wpływa również charakter pierwszego stosunku płciowego. Jeśli pierwszy akt seksualny odbywa się pod przymusem lub towarzyszy mu ból, osobie, która mu uległa, seks może kojarzyć się z czymś nieprzyjemnym i bolesnym, a to z kolei może sprowadzić niehamowany strach. Występowanie genofobii łączy się również z bardzo wczesną inicjacją seksualną, kiedy młody człowiek poddaje się jej pod presją otoczenia, choć psychicznie nie jest na to jeszcze przygotowany. Inną przyczyną problemów z genofobią jest kontakt z artykułami pornograficznymi we wczesnym dzieciństwie.
Genofobia znajduje swoje wytłumaczenie również w medycynie. Panowie, u których zdarzały się zaburzenia erekcji czy kłopoty z przedwczesnym wytryskiem, mogą nieświadomie lękać się kolejnych zbliżeń intymnych. Obawiają się oni, że nie sprostają męskiej roli, boją się odrzucenia lub ośmieszenia, więc unikają kontaktów seksualnych, a nierozwiązany problem się pogłębia. Z kolei kobity najczęściej obawiają się bólu. Jeśli borykają się z nadmierną suchością pochwy, stosunki seksualne są dla nich nieprzyjemne, a nawet wręcz bolesne. To samo tyczy się współżycia podczas choroby czy okresu. W późniejszym czasie kobieta obawia się, że kolejny stosunek będzie przebiegał w bólu i izoluje się od życia płciowego.
Jak wyleczyć genofobię?
Genofobię leczy się przy pomocy terapii połączonej z przyjmowaniem leków. Jednak w przypadku tego schorzenia niezwykle ważne jest, by uświadomić sobie wagę problemu i przyznać się do niego przed samym sobą oraz przed partnerem. Wiele osób dotkniętych genofobią uznawanych jest za oziębłe i zmaga się z nieudanym życiem seksualnym. Genofobia bardzo poważnie wpływa na relacje z innymi ludźmi, gdyż dotknięte nią osoby często izolują się od poznanych osób, obawiając się zacieśniania więzi, które może doprowadzić do sytuacji intymnej. Bywają bardzo samotne, a jeśli zdecydują się na budowanie rodzinnego gniazda, często duszą się w związku partnerskim, który opiera się między innymi na seksualnej sferze.
Leczenie genofobii najczęściej rozpoczyna się od określenia przyczyny lęku. Jeśli ma on podłoże wyłącznie medyczne, istotą rozwiązania problemów będzie wyeliminowanie zaburzeń. Kobieta, która odczuwa ból podczas stosunku, będzie musiała przebadać się ginekologicznie, by znaleźć przyczynę bólu. Mężczyzna z zaburzeniami erekcji musi im zaradzić. Jeśli podłoże ma charakter psychiczny, rozpocznie się terapia, w której swój udział powinien mieć psychiatra. Leczenie genofobii nie jest łatwe, szczególnie, że wiele leków przeciwlękowych ma również działanie obniżające libido. Bardzo ważne jest, by dobrać optymalny preparat, który pomoże pokonać fobię, ale równocześnie nie odbierze ochoty na zbliżenie.
Genofobii nie można się wstydzić. Seks przestaje być tematem tabu, a genofobia jest chorobą – fobią – jak każda inna. Przy odpowiednio dobranej terapii można cieszyć się życiem i seksem. Trzeba tylko przełamać lęk i poprosić o pomoc, gdyż samemu nie pokona się tego problemu.
